کد مطلب:53839 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:456
برای دستیابی به آنچه كه به عنوان اهداف حكومت اسلامی و علوی برشمردیم، لازم است مناصب بر اساس لیاقت و شایستگی تقسیم شود و مسؤولان و كارگزاران حكومت، با كفایت ترین و خدمتگزارترین افراد باشند. چنین حكومتی، به آرمانهای خود سریعتر دست می یابد. امام علی(ع) می فرماید: «و لا تقبلنّ فی استعمال عُمّالك و اُمرائك شفاعة اِلّا شفاعَة الكفایة و الاَمانة[1] ؛ در گزینش كاركنان و فرمانروایانت، شفاعت و وساطت كسی را مپذیر، مگر شفاعت شایستگی و امانتداری آنها». امام(ع) در عهدنامه مالك، توصیه می نماید كارمندان، پس از آزمایش و امتحان و نه میل و استبداد، به كار گمارده شوند و از میان آنها افرادی كه با تجربه تر و پاكتر و پیشگامتر در اسلامند، گزینش گردند.[2] از نظر امام(ع) سزاوارترین كس به خلافت، تواناترین و داناترین آنها به فرمان خدا است[3] . و افراد، در صورتی كه شایسته تر از آنها وجود داشته باشد، حق ندارند خود را مقدم كنند، همچنان كه پیامبر(ص) می فرماید: «من تقدم علی قوم من المسلمین و هو یَری اَنَّ فیهم مَن هو اَفضل منه فقد خان الله و رسوله و المسلمین[4] ؛ هر كس خود را بر دیگر مسلمانان مقدم كند در حالی كه در میان آنها افراد شایسته تری وجود دارد، به خدا و پیامبر و مسلمانان خیانت كرده است». بدیهی است كفایت و شایستگی كارگزاران حكومت باعث جلب اعتماد و همكاری صمیمانه مردم با حكومت خواهد گردید و بدین ترتیب تعامل مستحكم و مترقی حكومت و مردم، زمینه بالندگی و رشد اجتماع و ثبات بیشتر حكومت را سبب خواهد شد و مردم را به سوی آرمانهای متعالی رهنمون خواهد ساخت